Τι να φταίει άραγε, για την μελαγχολία των Χριστουγέννων;

Ψηφιακό περιοδικό lifestyle, απευθυνόμενο στο γυναικείο κοινό, έκανε ένα αφιέρωμα για το πως η σημερινή εικόνα των Χριστουγέννων (με έλατα, κόκκινους αγιοβασίληδες, υποχρεωτική "χαρά" και "θαλπωρή") δημιουργήθηκε διαχρονικά από τις διαφημίσεις, ειδικά όσες προέρχονταν από την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Λίγο πολύ γνωστά τα συμβάντα, τα βιβλία του Dickens, η αισθητική της Coca Cola...

Το άρθρο παρατηρεί πως σήμερα τα Χριστούγεννα δεν έχουν σχέση με τη θρησκευτική και χριστιανική τους ρίζα, είναι μία γιορτή για όλους, για να περνάμε όμορφα με φίλους και όσους αγαπάμε. Δεν υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένη αιτία για την γιορτή, ή το κάλεσμα της αγάπης. Είναι άλλο ένα Σάββατο, όπου μαζευόμαστε με φίλους και το βράδυ που ακολουθεί γλεντάμε σε κάποιο μαγαζί.

Το ίδιο ψηφιακό περιοδικό, την ίδια ημέρα των Χριστουγέννων, όμως... μας δίνει συμβουλές για να ξεπεράσουμε τη μελαγχολία των γιορτών! Βεβαίως, διότι τι θα μπορούσε να πάει στραβά, σε μια κοσμοθεωρία όπου το Α και το Ω είναι η στιγμιαία ευχαρίστηση, η "ευεξία" και η "αυτοφροντίδα"; Κι όμως, από ότι φαίνεται, υπάρχουν προβλήματα στον μοντέρνο παράδεισο.

Λυκούργος ο Αθηναίος, ο φρουρός της δημοκρατίας

Ο Λυκούργος ο Αθηναίος, ένας από τους δέκα Αττικούς ρήτορες, έζησε στην Αθήνα του 4ου αιώνα (μεταξύ 390 και 324 π.Χ.) και συντάχθηκε με την αντιμακεδονική παράταξη του Δημοσθένη. Πατέρας του ήταν ο Λυκόφρων, ιερέας από αριστοκρατικό γένος. Ο παππούς του, επίσης Λυκούργος, εκτελέστηκε από το καθεστώς των Τριάκοντα. Ο νεαρός Λυκούργος μαθήτευσε στον Πλάτωνα και τον Ισοκράτη, και ακολούθησε το ιερατικό λειτούργημα του πατρός του. Ασχολήθηκε παράλληλα με την πολιτική.

Μάριος Νοβακόπουλος – 17/12/2024 – SLPRESS

Η πολιτική του δράση συνδέθηκε με την ανάκαμψη της Αθήνας έπειτα από την ήττα της στην Χαιρώνεια, το 338 π.Χ. Ο Λυκούργος, ως υπεύθυνος του θεωρικού ταμείου επί δώδεκα έτη, διπλασίασε τα δημόσια έσοδα. Έφτιαξε καινούριους νεώσοικους, χώρους ασφάλισης δηλαδή των πλοίων, και αποθήκες όπου χωρούσε πλήρης εξοπλισμός για 1.000 πλοία. Επί των ημερών του ο στόλος των Αθηνών έφθασε τα 400 σκάφη. Ολοκλήρωσε το θέατρο του Διονύσου, όπου έστησε τις προτομές των τριών τραγικών ποιητών, Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη. Φρόντισε μάλιστα να καταγραφούν επίσημες εκδόσεις των έργων των μεγάλων δραματουργών, για να μην υποστούν αλλοίωση.

Ο Γιάννης Ρίτσος και η Ρωμιοσύνη (Δ. Τσάκωνας)

Δημήτριος Γρ. Τσάκωνας, Η Γενιά του ’30, Κάκτος, Αθήνα 1989, σελ. 438-440.

Ενώ οι δύο τελευταίες δικτατορίες (Ι. Μεταξά, Γ. Παπαδόπουλου) μίλησαν για «ελληνικότητα», η Κομμουνιστική Αριστερά παράλληλα ανέπτυξε την αντίστοιχη θεωρία περί «ρωμιοσύνης», κλπ. Μιλώντας λοιπόν πολύ γενικά, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία χωρίζεται, από μορφωτική άποψη, σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Τη λίγο πολύ μορφωμένη μεσαία τάξη, που θέλει να εξαλείψει τη μνήμη των τεσσάρων αιώνων της Τουρκοκρατίας που ακολούθησε την πτώση της Κωνσταντινούπολης στα 1453, με το σκοπό να ταυτιστεί άμεσα με τους αρχαίους Έλληνες, και την αγροτική και εργατική τάξη, των οποίων η ενσύνειδη μνήμη, φτάνει μέσα από την μακροχρόνια οθωμανική κατοχή στο Βυζάντιο, τη δεύτερη Ρώμη. Οι πρώτοι έχουν την τάση να βλέπουν τους εαυτούς τους σαν «Έλληνες». Οι δεύτεροι βλέπουν ασύνειδα τους εαυτούς τους σαν «Ρωμιούς». Αν και ο Ρίτσος δεν απορρίπτει καθόλου την, σε τελευταία ανάλυση, αδιάσπαστη συνέχεια ανάμεσα στους σύγχρονους και τους αρχαίους Έλληνες, βλέπει το προμελετημένο πήδημα από τη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία (πήδημα που παρασιωπά ιδιαίτερα την περίοδο της Τουρκοκρατίας) στη μεγάλη κλασσική περίοδο, όχι μόνο σαν εντελώς τεχνητό, αλλά ακόμη χειρότερα, σαν μια πράξη με πολιτικά κίνητρα, που βιάζει το δυναμικό και ζωντανό πνεύμα του ελληνικού λαού με σκοπό την ένταξή του στην κοινωνικοπολιτική τροχιά της καπιταλιστικής Δύσης. Έτσι, σαν Έλληνας, βλέπει τον εαυτό του Ρωμιό, και σαν Έλληνας ποιητής, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ιστορικής ταυτότητας, αγκαλιάζοντας τη ζωντανή πραγματικότητα και τη ζωντανή γλώσσα που την εκφράζει.

Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά, τον Βασιλέα;

Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά, τον Βασιλέα,
ή μήπως και σε φάνηκε, σαν όνειρο, να πούμε,
σαν παραμύθι τάχα;

-Τον είδα με τα μάτια μου, ωσάν και σένα νέα,
πά να γενώ εκατό χρονώ κι ακόμα το θυμούμαι,
σαν να `ταν χτες μονάχα.

Στην Πόλη, στην Χρυσόπορτα, στον πύργον από κάτου,
είν’ ένα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σαν παλάτι,
σαν άγιο παρακκλήσι;

Κανένας Τούρκος δεν μπορεί να κρατηθεί κοντά του,
κανείς της σιδερόπορτας να `βρει το μονοπάτι,
να πά να το μηνύσει.

Μόνο κανένας Χριστιανός, κανένας που το ξέρει,
περνά π’ αυτού κρυφά κρυφά και τον σταυρό του κάνει
με φόβο και μ’ ελπίδα.

Ανατολικόν Πνεύμα

 

Αλαζόνες διπλωμάται και των Άγγλων και των Ρώσων,
Ξένοι, μη καταγελάτε την μικρότητάν μας τόσον
Θεαταί του εθνικού μας εξευτελισμού και πένθους,
Εις το στάδιον ο Έλλην ίσως τρέξη πάλιν ένθους,
Η αδάμαστος φυλή του ίσως ενωθή εκ νέου
Από κορυφών του Αίμου μέχρις άκρων του Μαλέου
Κ' εις τα θύρας του Ευξείνου
Ανυψώσωμεν τον θρόνον του Μεγάλου Κωνσταντίνου

Αναστάσιος Γιαννόπουλος, Ανατολικόν Πνεύμα, Πάτρα 1853, σελ. 36-37.
[Έφη Γαζή, Άγνωστη Χώρα: Ελλάδα και Δύση στις αρχές του 20ου αιώνα, Πόλις, Αθήνα 2020, σελ. 165-166].

Σημειώσεις Βυζανινής Φιλοσοφίας Ι (Μ. Μπέγζος)

Σημειώσεις-Περίληψη από το λήμμα “Η Βυζαντινή Φιλοσοφία”, Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, Αθήνα 2003, τ. Ελλάδα-Ιστορία-Πολιτισμός, σελ. 153-155.

Ι. Περσοναλισμός – Προσωποκρατία – Προσωποκεντρική Οντολογία

Πρόσωπο: συγκεκριμένο ον/ύπαρξη σε αντιδιαστολή με την ουσία (άνθρωπος – ανθρωπότητα, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα – θεότητα).
Το Πρόσωπο είναι: ορισμένο-συγκεκριμένο ον, ενυπόστατο, ειδικό, μερικό, ύπαρξη.
Η Ουσία είναι: γενικό, καθολικό, αόριστο, απρόσωπο, άχρονο.
Ιδιότητες του προσώπου είναι: μοναδικότητα (ως προς το ποσόν), ετερότητα και αναφορικότητα (ως προς το ποιόν).

Για την ανεύρεση εν ζωή εικόνας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

 

«Όταν ξέπεφτε το κράτος και ο ιππόδρομος, βασίλευαν οι Κομνηνοί και οι Παλαιολόγοι, και ήταν οι Ελληνικώτεροι από τους βασιλιάδες. Πολεμούσαν, οι άτυχοι, πολεμούσαν να βαστάξουν κάτι, κοίταζαν να βρουν αλλού βοήθεια, και Φράγκοι να γίνουν ίσως για να σώσουν το κράτος θέλησαν, την αδυναμία τους την έβλεπαν, τη δύναμι την ένοιωθαν, και τίποτε δεν έκαναν. Σας αγαπώ, ω τελευταίοι βασιλιάδες, γιατί είστε Έλληνες και δυστυχισμένοι.Αν με είχαν μάθει καλύτερα την ιστορία μου, τη βυζαντινή, εκείνοι που με μάθαιναν τα γράμματα, θα ήξερα να ξυπνώ περισσότερες ψυχές της προηγούμενης ζωής. Τώρα, σα λάβα πυρωμένη, χυμίζει από μέσα μου η αξεδιάλυτη, πλεγμένη ιστορία των Αυτοκρατόρων.»

Ίων Δραγούμης

• Τοξότης, “Εντυπώσεις ταξιδιού. Στην Πόλι.”, Ο Νουμάς, Χρονιά Γ’, 2 του Γενάρη 1905, αρ. φ. 129, σελ. 10-12.
• Έφη Γαζή, Άγνωστη Χώρα: Ελλάδα και Δύση στις αρχές του 20ου αιώνα, Πόλις, Αθήνα 2020, σελ. 235-236

“Μονομάχος 2”: Η Ρώμη σε περίμενε τόσους αιώνες κι εσύ αφομοιώθηκες;

Η δεύτερη ταινία “Μονομάχος”, συνέχεια ή μάλλον επανάληψη της μεγάλης επιτυχίας του 2000, έχει προκαλέσει πολύ θόρυβο, κυρίως αρνητικό. Σε άρθρα και βίντεο, κριτικοί και θεατές επισημαίνουν τις αδυναμίες της ταινίας, κυρίως σε σύγκριση με το πρώτο έπος του Ridley Scott. Τούτο είναι το δίκοπο μαχαίρι όλων των sequels. Κεφαλαιοποιούν την υπάρχουσα φήμη της πρώτης ταινίας, αλλά όσο πιο αξιόλογη ήταν, τόσο υψηλότερα τίθεται και ο πήχης που πρέπει να φτάσουν.

Μάριος Νοβακόπουλος – 09/12/2024 – SLPRESS

Η ταινία ξεκινά και κλείνει με στιγμιότυπα ή αντιγραφές σκηνών της προκατόχου της, ενώ η πλοκή ακολουθεί την ίδια πορεία. Ένας ήρωας χάνει τη γυναίκα του, αιχμαλωτίζεται από τους εχθρούς, πουλιέται ως δούλος μονομάχος, καταξιώνεται στην επαρχία, φθάνει και εκπαιδεύεται στην Ρώμη, κερδίζει μεγάλη φήμη στο Κολοσσαίο και σχεδιάζει την ανατροπή της τυραννικής εξουσίας. Αποδεικνύεται πως ήταν ο χαμένος υιός του Μάξιμου, του μεγάλου ήρωα της πρώτης ταινίας, και στο τέλος πολεμά φορώντας την πανοπλία του.

Τούτο δεν γίνεται με μεγάλη επιτυχία. Πλήθος κριτικών έχουν επισημάνει ότι σε κάθε σημείο, ο Άννων-Λεύκιος είναι μία πιο αδύναμη, λιγότερο χαρισματική και ενδιαφέρουσα εκδοχή του Μάξιμου. Κι αν το ερώτημα του Μάξιμου από την επαρχιακή αρένα της πρώτης ταινίας, “are you not entertained”, απαντάται καταφατικά – ο “Μονομάχος 2” είναι μία πολύ ευχάριστη, οπτικά άρτια και ενδιαφέρουσα περιπέτεια δράσης – το τελικό συμπέρασμα είναι εκείνο του υποβιβασμού, για ένα εμπορικό και κινηματογραφικό όνομα που είχε καθεστώς θρύλου.

Οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας θυμίζουν στην απρόθυμη Αθήνα το καθήκον της

Η τελευταία έξαρση του μακρού πολέμου της Συρίας και η άλωση του Χαλεπίου από τους ισλαμιστές, έθεσε ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα της ασφάλειας των ελληνορθοδόξων πληθυσμών της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι βρίσκονται πολύ συχνά στο στόχαστρο των τζιχαντιστικών οργανώσεων. Όπως όλες οι χριστιανικές κοινότητες, μικρές αριθμητικά και διασκορπισμένες, η θέση των αραβόφωνων ελληνορθοδόξων/Ρωμιών είναι εξαιρετικά ευάλωτη, σε μία αρένα με παίκτες ισχυρούς, πολυάριθμους και αδίστακτους.

Μάριος Νοβακόπουλος – 04/12/2024 – SLPRESS

Εδώ και μέρες οι οργανώσεις των ελληνορθοδόξων της ανατολής απευθύνουν εκκλήσεις προς την Ελλάδα και ειδικότερα προς το υπουργείο Εξωτερικών, για να τους υποστηρίξουν την δύσκολη αυτή ώρα. Η αναγέννηση της ελληνικής συνείδησης στους αραβόφωνους ορθόδοξους πληθυσμούς, η συνειδητοποίηση της ταυτότητας και της καταγωγής τους και η προσπάθεια επανασύνδεσης με την Ελλάδα έχει προϊστορία από τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια του συριακού εμφυλίου, σπάζοντας μία μακρά παράδοση παναραβισμού.

Οι συνθήκες γεννούν όχι μόνο στην Ελλάδα το καθήκον να συνδράμει σε πληθυσμούς όμορους, φιλικούς και ομογενείς, αλλά και την ευκαιρία να αξιοποιήσει υπέρ της τις συνθήκες επί του εδάφους και να αποκτήσει φωνή, ως διαμεσολαβητική και σταθεροποιητική δύναμη στην Μέση Ανατολή.

Ο Βυζαντινός Μέγας Αλέξανδρος επιστρέφει στους ουρανούς

Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, υιός του Φιλίππου και της Ολυμπιάδος, υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα φαινόμενα της παγκόσμιας ιστορίας. Η αυτοκρατορία του σηματοδότησε το πέρασμα στον μεγάλο ελληνιστικό κόσμο, ο οποίος συντήρησε την ελληνική κυριαρχία και διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό μέχρι τα βάθη της Ινδίας. Οι δομές αυτού του κόσμου έμειναν κληρονομιά στην αρχαία Ρώμη, το Βυζάντιο, την ανακάμπτουσα Περσία, το Ισλάμ, τους λαούς της κεντρικής Ασίας.

Μάριος Νοβακόπουλος – 29/11/2024 – SLPRESS

Πάνω από όλα η φωτεινή και ευγενής φυσιογνωμία του ίδιου του Αλεξάνδρου συγκίνησε τους λαούς που τον συνάντησαν. Η πρωτοφανής αυτή εκτίμηση και θαυμασμός για τον κατακτητή έγινε διάθεση οικειοποίησης αλλά και μυθοποίησης. Δίπλα από τον ιστορικό Μέγα Αλέξανδρο δημιουργήθηκε ένας μυθολογικός, ένα ον θείο, ένας ήρωας θαυμαστών, ευτράπελων και υπερφυσικών περιπετειών.

Όσο οι σοφοί και πεπαιδευμένοι μελετούσαν τις ιστορικές μαρτυρίες του Αρριανού και του Πλουτάρχου, οι απλοί άνθρωποι της Ελλάδος, της Αιγύπτου και της Περσίας έπλαθαν κάθε λογής ιστορίες, οι οποίες, με διάφορους τρόπους και στο πέρασμα του χρόνου, έφθασαν από την βόρεια Ευρώπη μέχρι τη νοτιοανατολική Ασία. Πιο διάσημη από αυτές ήταν “ο Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος”, ο οποίος κυκλοφόρησε για αιώνες σε δεκάδες γλώσσες και παραλλαγές.

Μιχαήλ Παλαιολόγος: Η ανάκτηση της Πόλης και ο αγώνας κατά των Φράγκων

Ως τελευταίος ηγεμόνας της εξόριστης αυτοκρατορίας της Νίκαιας, και πρώτος αυτοκράτορας του παλινορθωμένου Βυζαντίου μετά την λατινική Άλωση του 1204, ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος υπήρξε πρωταγωνιστής σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας.

Μάριος Νοβακόπουλος – 05/11/2024 – SLPRESS

Ήταν ο τελευταίος Βυζαντινός βασιλεύς ο οποίος άσκησε μία πραγματικά μεγάλη πολιτική, εμπλεκόμενος επιδέξια με όλες τις δυνάμεις του καιρού του, όχι μόνο κάνοντας διαχείριση των επιδιώξεων τρίτων αλλά προκαλώντας ο ίδιος αλλαγές στο διεθνές σύστημα. Όλοι οι επόμενοι βασιλείς βρέθηκαν στην δυσάρεστη θέση να υφίστανται τις ενέργειες του περιγύρου τους, ολοένα και πιο ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι. Υπό τον δραστήριο και ικανό διπλωμάτη Μιχαήλ πάντως, το Βυζάντιο μπόρεσε να ασκήσει επιρροή δυσανάλογη ως προς το πραγματικό του μέγεθος.

Το Βυζάντιο και η Ρωμιοσύνη πέρα από τα ονόματα

Στη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης, τα ονόματα έχουν πάντα μεγάλη σημασία. Γίνονται ισχυρά σύμβολα συσπείρωσης των οικείων και διάκρισης των «άλλων». Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε αγκύρωση με μόνιμα νοήματα και αλλάζουν σημασία από ημέρα σε ημέρα, το όνομα αποτελεί το κόσμημα της συλλογικότητας, η οποία κάνει κάθε τι για να το κατοχυρώσει. Η ονοματολογική διαμάχη μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να μένει αμετάφραστο το όνομα Turkiye, αντί Turkey, σε διεθνή χρήση, οι αντίστοιχες σκέψεις της Ινδίας να υιοθετήσει ως διεθνή ονομασία το ιθαγενές Bharat, δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα στην διεθνή πολιτική.

Μάριος Νοβακόπουλος.* Από το περιοδικό Άρδην, τεύχος 130-131, Ιούνιος – Αύγουστος 2024, σελ. 42-46 (εμπλουτισμένο).

Από την άλλη, αυτή η ευκολία με την οποία μπορεί να αναδιαμορφωθεί το περιεχόμενό των ονομάτων, φανερώνει και τα όριά τους. Η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών επιστημών, οι οποίες έχουν ανεξαρτητοποιήσει απόλυτα τις κατηγορίες με όρους απολυτότητας του αυτοπροσδιορισμού (στο έθνος, την φυλή, το φύλο κλπ.), ευνοούν ιδιαίτερα αυτό το άδειασμα των συλλογικοτήτων από κάθε σταθερό, παρατηρήσιμο περιεχόμενο. Απομένουν μόνον οι ταυτότητες ως ρητορικές διακηρύξεις, ενώ η σύνδεσή τους με τα εσωτερικά τους στοιχεία θεωρείται πολιτικά αντιδραστική και κοινωνιολογικά ουσιοκρατική. Τούτο δημιουργεί βέβαια το πρόβλημα της μόνιμης ασάφειας και ρευστότητας, πρόσφορο σε κάθε λογής εκμετάλλευση.

Τα εθνικά ονόματα των Ελλήνων

Η μακρά και πολυκύμαντη ιστορία του ελληνικού λαού αποτυπώνεται στην φυσιογνωμία και τις ταυτότητές του με τρόπο κατ’ εξοχήν σύνθετο. Ο Ελληνισμός στην πάροδο του χρόνου άλλαξε θρησκεία, πέρασε από την τοπική στην οικουμενική κλίμακα με τον Μέγα Αλέξανδρο, δέχθηκε τον Ρωμαίο κατακτητή την στιγμή που τον «κατέκτησε» πολιτισμικά, έγινε δομικό στοιχείο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας διατηρώντας παράλληλες μορφές αντίστασης με βάση την πίστη και την βυζαντινή ανάμνηση, ενώ ανέπτυξε με τη νεότερη Ευρώπη μία βαθιά οικειότητα, η οποία όμως ποτέ δεν έγινε ταύτιση. Στο περιβάλλον αυτό η εναλλαγή των εθνικών ονομάτων είναι φυσιολογική – πόσο μάλλον, αφού η ποικιλία αυτή υπήρχε και στην αρχαιότητα (Αχαιοί, Αργείοι, Δαναοί, Γραικοί, Έλληνες).

Η βυζαντινή κυριαρχία σε Συρία και Αίγυπτο – Η Μέση Ανατολή πριν το Ισλάμ

 

Μάριος Νοβακόπουλος - 13/07/2024 - SLPRESS

Οι ανατολικότερες επαρχίες της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η Συρία, η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος, κερδίζουν λίγη προσοχή στο πανόραμα της βυζαντινής ιστορίας. Αυτό συμβαίνει επειδή βρέθηκαν σχετικά για μικρό χρονικό διάστημα υπό τον έλεγχο της Κωνσταντινούπολης, αφού μεταξύ 630 και 650 κατακτήθηκαν από τους Άραβες και το Ισλαμικό Χαλιφάτο. Και όμως έχουν πολύ μεγάλη σημασία στην γεωπολιτική εποπτεία του Βυζαντίου, καθώς είναι εκείνες που το καθιστούσαν μεσανατολική και μεσογειακή δύναμη, ενώ λειτουργούσαν και ως προγεφυρώματα για το εσωτερικό της Αφρικής και της Ασίας.

Η Αίγυπτος, η Συρία – Παλαιστίνη και η Μεσοποταμία αποτελούν την λεγόμενη εύφορη ημισέληνο, όπου πολύ νωρίς εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε η γεωργία και η ανάπτυξη πόλεων. Εκεί άνθισαν μεγάλοι πολιτισμοί, γνωστοί για τα καλλιτεχνικά αλλά και επιστημονικά τους επιτεύγματα. Όσο και εάν σχηματικά όλο το ανατολικό κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καλείται ως ελληνική Ανατολή, οι Σύριοι και οι Αιγύπτιοι (Κόπτες) ποτέ δεν εξελληνίστηκαν πλήρως ούτε άφησαν την ελληνική γλώσσα να οδηγήσει τις δικές τους σε μαρασμό. Ο συριακός και ο αιγυπτιακός χριστιανισμός άφησαν πλήθος έργων γραμματείας, ενώ οι διακριτές τοπικές ταυτότητες σίγουρα υπήρξαν παράγοντας της δογματικής διαφοροποίησης των ανατολικών επαρχιών, που τόσο ταλάνισε το Βυζάντιο τους πρώτους αιώνες της ύπαρξής του.

Το Βυζάντιο πέρα από τα ονόματα

Μάριος Νοβακόπουλος. Από το περιοδικό Άρδην, τεύχος 130-131, Ιούνιος – Αύγουστος 2024, σελ. 42-46.

Στη συγκρότηση της ανθρώπινης συνείδησης, τα ονόματα έχουν πάντα μεγάλη σημασία. Γίνονται ισχυρά σύμβολα συσπείρωσης των οικείων και διάκρισης των «άλλων». Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε αγκύρωση με μόνιμα νοήματα και αλλάζουν σημασία από ημέρα σε ημέρα, το όνομα αποτελεί το κόσμημα της συλλογικότητας, η οποία κάνει κάθε τι για να το κατοχυρώσει. Η ονοματολογική διαμάχη μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να μένει αμετάφραστο το όνομα Turkiye, αντί Turkey, σε διεθνή χρήση, οι αντίστοιχες σκέψεις της Ινδίας να υιοθετήσει ως διεθνή ονομασία το ιθαγενές Bharat, δείχνουν πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα στην διεθνή πολιτική.

Από την άλλη, αυτή η ευκολία με την οποία μπορεί να αναδιαμορφωθεί το περιεχόμενό των ονομάτων, φανερώνει και τα όριά τους. Η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών επιστημών, οι οποίες έχουν ανεξαρτητοποιήσει απόλυτα τις κατηγορίες με όρους απολυτότητας του αυτοπροσδιορισμού (στο έθνος, την φυλή, το φύλο κλπ.), ευνοούν ιδιαίτερα αυτό το άδειασμα των συλλογικοτήτων από κάθε σταθερό, παρατηρήσιμο περιεχόμενο. Απομένουν μόνον οι ταυτότητες ως ρητορικές διακηρύξεις, ενώ η σύνδεσή τους με τα εσωτερικά τους στοιχεία θεωρείται πολιτικά αντιδραστική και κοινωνιολογικά ουσιοκρατική. Τούτο δημιουργεί βέβαια το πρόβλημα της μόνιμης ασάφειας και ρευστότητας, πρόσφορο σε κάθε λογής εκμετάλλευση.

ΒΙΝΤΕΟ – Γιατί οι Βυζαντινοί δεν ανέκτησαν την Μικρά Ασία: Οι ομοιότητες με το 1922

 

Μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ και εκμεταλλευόμενοι τους βυζαντινούς εμφυλίους πολέμους, οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι νομαδικές φυλές των Τουρκομάνων από τα βάθη της Ασίας μπόρεσαν να καταλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας μέσα σε 10 μόλις χρόνια, από το 1071 ως το 1081. Είτε με το σπαθί είτε συνεργαζόμενοι με Βυζαντινούς άρχοντες που είχαν επαναστατήσει εναντίον της Κωνσταντινούπολης, οι Τούρκοι κατέλαβαν σημαντικές πόλεις, χρησιμοποιώντας τη Σμύρνη ως ορμητήριο εναντίον του Αιγαίου και τη Νίκαια ως πρωτεύουσα, όπου ίδρυσαν το σουλτανάτο του Ρουμ, της Ρωμανίας, δηλαδή των βυζαντινών εδαφών.

Απασχολημένος με τη νορμανδική εισβολή στην Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θεσσαλία, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός (1081-1118) αναγκάστηκε να αποσύρει τις λίγες δυνάμεις που είχαν απομείνει στη Μικρά Ασία (στην Παφλαγονία, την Καππαδοκία και το Χώμα της Φρυγίας) και να τις στείλει στην Ευρώπη. Αφού με καταδρομικές επιχειρήσεις ναυτικού και στρατού μπόρεσε να διώξει τους Τούρκους από τα παράλια της Προποντίδας (θάλασσα του Μαρμαρά), ο Αλέξιος υπέγραψε συμφωνία με τον σουλτάνο της Νίκαιας και τον αναγνώρισε ως ηγεμόνα. Μόλις όμως απομακρύνθηκε η νορμανδική απειλή ο Αλέξιος στράφηκε ξανά στην Μικρά Ασία, πρώτα απ’ όλα εκκαθαρίζοντας τους Τούρκους πειρατές από το Αιγαίο και ελευθερώνοντας την Λέσβο και την Χίο από την πολιορκία τους. Η διέλευση της Α’ Σταυροφορίας από την Μικρά Ασία υπήρξε μεγάλη ευκαιρία για τους Βυζαντινούς, καθώς με την βοήθεια των Λατίνων ανέκτησαν τη Νίκαια και μεγάλο μέρος της δυτικής Μικράς Ασίας. Την ίδια εποχή ο Πόντος αντιστεκόταν υπό την ηγεσία της αρχοντικής οικογένειας των Γαβράδων. Στα νότια, οι βυζαντινές στρατιές έφτασαν μέχρι την Κιλικία και την Συρία.

Γιατί όμως δεν κατόρθωσαν οι Βυζαντινοί να ανακτήσουν την Μικρά Ασία; Η συνέχεια στο νέο βίντεο του Cognosco Team που ακολουθεί:

Αυτοκρατορία της Νίκαιας: Το Μικρασιατικό εργαστήρι του Νέου Ελληνισμού

 

Τρεις βυζαντινές δυνάμεις ανέλαβαν να αντεπιτεθούν εναντίον των Λατίνων, ύστερα από την Άλωση της Βασιλεύουσας από την Δ’ Σταυροφορία (1204). Ήταν η αυτοκρατορία της Τραπεζούντος, το δεσποτάτο της Ηπείρου και η αυτοκρατορία της Νίκαιας.

Μάριος Νοβακόπουλος* – 13/06/2024 – SLPRESS

Στη Νίκαια κατέφυγε ο Θεόδωρος Λάσκαρης, γαμβρός του αυτοκράτορα Αλεξίου Γ’ Αγγέλου, ο οποίος συγκέντρωσε τις εξόριστες δυνάμεις της κωνσταντινουπολίτικης αριστοκρατίας. Αντίθετα με τις άλλες δύο ηγεμονίες, η Νίκαια δεν προστατευόταν με φυσικά όρια (βουνά) από τις εχθρικές επιθέσεις. Ο Βόσπορος και η Προποντίδα προσέφεραν έναν φραγμό, αλλά η διάβασή μόνο αδύνατη δεν ήταν. Στην δυτική Μικρά Ασία, η οποία πιεζόταν αφόρητα από τους Τούρκους, υπήρχαν και άλλοι ανεξάρτητοι Βυζαντινοί τοπάρχες, όπως ο Θεόδωρος Μαγκαφάς στην Φιλαδέλφεια, ο Μανουήλ Μαυροζώμης στην κοιλάδα του Μαιάνδρου και ο Σάββας Ασιδηνός στην πόλη Σαμψών (Πριήνη).

Ο Λατίνος αυτοκράτορας Βαλδουίνος πέρασε σχεδόν αμέσως στην Ασία, απειλώντας το κράτος της Νίκαιας. Ο Θεόδωρος είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει τον Δαβίδ Μεγάλο Κομνηνό από τα βόρεια, και τις μηχανορραφίες του πεθερού του Αλεξίου Γ΄, ο οποίος με τη βοήθεια των Ελλήνων της Ηπείρου και των Φράγκων επέστρεψε στην Μικρά Ασία και κέρδισε την υποστήριξη των Σελτζούκων του Ικονίου. Ο Θεόδωρος αντιμετώπισε την τουρκική εισβολή στην μάχη της Αντιόχειας του Μαιάνδρου (1211). Η βυζαντινή δύναμη κινδύνευσε με καταστροφή, μέχρι που ο Θεόδωρος μονομάχησε και φόνευσε τον σουλτάνο Καϊχοσρόη, τρέποντας τους Τούρκους σε φυγή. Ο Αλέξιος συνελήφθη και τελείωσε τις ημέρες του σε μοναστήρι.

Ο Ταμερλάνος στην Μικρά Ασία: Η μάχη της Άγκυρας και η καταστροφή της Σμύρνης (1402)

Μάριος Νοβακόπουλος*

Από τα βάθη της αρχαιότητες ως τις παρυφές της νεότερης εποχής, οι στέπες της κεντρικής και της βόρειας Ασίας κάθε τόσο συσπώντο από μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις. Από τις αναταράξεις αυτές, σκληροτράχηλοι λαοί νομάδων καβαλάρηδων άφηναν τα βοσκοτόπια τους και κινούνταν προς το νότο και τη δύση, απειλώντας τις αγροτικές και αστικές αυτοκρατορίες της Κίνας, της Ινδίας, της Περσίας και της Μεσογείου. Οι Ούνοι του Αττίλα, οι Τούρκοι και οι Μογγόλοι του Τζένγκις Χαν αποτελούν τις πιο γνωστές περιπτώσεις. Οι θυελλώδεις νομάδες έσπερναν τον τρόμο και την καταστροφή, πολλές φορές όμως ενσωματώνονταν στον κατακτημένο πολιτισμό και του έδιναν νέες δυνάμεις, όπως έγινε στην Κίνα με τους Μαντσού και στην Ινδία με τους Μογγόλους (Mughal). Οι Σελτζούκοι και οι Οθωμανοί δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν τον λαμπρό αραβικό πολιτισμό του Μεσαίωνα, όμως ανανέωσαν την πολιτική και στρατιωτική δύναμη του Ισλάμ.

Η συνάντηση Ελλήνων θεών και Παλαιάς Διαθήκης στην Βυζαντινή Χρονογραφία του Ιωάννη Μαλάλα

 

Μάριος Νοβακόπουλος*

Η ιστορία, ως επιστήμη και ως κλάδος της λογοτεχνίας, αποτελεί προσφορά του Ηροδότου και του Θουκυδίδη και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Στην Αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα όμως, υπήρχε και ένα άλλο γραμματειακό είδος το οποίο ασχολείτο με την καταγραφή του παρελθόντος. Το χρονικό ή χρονογραφία δεν είχε τις αξιώσεις της ιστοριογραφίας για λογική επεξήγηση της αλληλουχίας των ανθρώπινων πράξεων, και ενδιαφερόταν κυρίως για την ορθή χρονολογική καταγραφή των συμβάντων της πόλεως, την διαδοχή των βασιλέων και των αρχόντων, την καταγραφή γεγονότων, όπως σεισμοί, επιδημίες ή θαύματα κλπ. Αν και υστερούν συνήθως σε ακρίβεια και ανάλυση, τα χρονικά είναι ανεκτίμητα για τις πληροφορίες που παρέχουν στον ερευνητή.

Προφητεία και Διαφωτισμός ενώπιον του πυρηνικού ολέθρου: Ο Κόντογλου και ο Παπανούτσος για την κρίση των πυραύλων της Κούβας

 

Μάριος Νοβακόπουλος, "Προφητεία και Διαφωτισμός ενώπιον του πυρηνικού ολέθρου: Ο Κόντογλου και ο Παπανούτσος για την κρίση των πυραύλων της Κούβας", Νέος Ερμής ο Λόγιος, τ. 27, Άνοιξη 2024, σελ. 123-132.

Η ρίψη των πρώτων αμερικανικών ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945 δεν τερμάτισε μόνον τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγκαινίασε ακόμη μία νέα εποχή των διεθνών σχέσεων, καθώς με την απόκτηση της βόμβας από την Σοβιετική Ένωση το 1949, έγινε σαφές πως τυχόν ευθεία σύγκρουση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων θα ενέπλεκε όπλα μαζικής καταστροφής, με πιθανά μοιραίες συνέπειες για την επιβίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έχει ειπωθεί πως αυτή η ισορροπία του τρόμου, και η διαπίστωση πως σε έναν πυρηνικό πόλεμο δεν θα υπήρχε νικητής (βέβαια αμοιβαία καταστροφή, mutual assured destruction – MAD), βοήθησε ώστε ο Ψυχρός πόλεμος να παραμείνει ψυχρός. Όμως δημιουργούσε θανάσιμο κίνδυνο κάθε φορά που ΗΠΑ και ΕΣΣΔ βρίσκονταν στα πρόθυρα πολέμου, καθώς η μία πλευρά φοβόταν πως ένα «πρώτο πλήγμα» της άλλης θα την οδηγούσε στον απόλυτο αφανισμό, πριν καν προλάβει να ανταποδώσει.

Διαβολικά σημεία που φανήκανε στην Ανατολή, όταν την πάτησε ο Ταμερλάνος (Φώτης Κόντογλου)

Απόσπασμα από το έργο του Φώτη Κόντογλου, "Εξ Ανατολών πνεύματα ωργισμένα" (Στην συλλογή Ο Θεός Κόνανος, εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ. 56-59). (Ο τίτλος της ανάρτησης είναι του αντιγραφέα)

Ωστόσο, στη Σεβάστεια φανερωθήκανε εκατομμύρια φαντάσματα και τελώνια, που δεν φανήκανε σε κανένα άλλο μέρος, άγρια και κακά, τόσο που για κάμποσον καιρό ρήμαξε η πολιτεία. Σ’ αυτόν τον τόπο ο Μεγάλος Λύκος είχε θάψει ζωντανούς τέσσερες χιλιάδες Αρμενέους καβαλλάρηδες κι άλλους πολλούς. Βγαίνανε δε οι βρουκολάκοι ίδιοι σκαντζόχεροι κουλουριασμένοι, γιατί πριν τους θάψουνε τους είχανε δέσει με τα κεφάλια ανάμεσα στα σκέλια τους, και μ’ αυτό το σχέδιο βγαίνανε οι ψυχές τους και ουρλιάζανε.

Απόξ’ από το Χαλέπι ήτανε μια τούμπα σα χαμοβούνι, και δεν ζύγωνε κανένας σε κείνο το μέρος, γιατί ήτανε στοιχειωμένο. Κ’ ήτανε στ’ αλήθεια, γιατί κάτ’ από το χώμα αυτή η τούμπα ήτανε κανωμένη από κορμιά ανθρώπων κι’ από ελέφαντες κ’ από άλογα, όλοι με τάρματά τους, παστωμένοι στον πόλεμο που κάνανε οι Τάταροι καταπάνου στο Χαλέπι. Αλλά και σ’ άλλες μεριές κοντά στην πολιτεία είχανε θαφτεί άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά, γιατί δεν άφησε ζωντανή ψυχή ο Ταμερλάνος.

Το Δεσποτάτο της Ηπείρου: Το πρώτο ελλαδικό κράτος και ο αγώνας για την Κωνσταντινούπολη

 

Η Δ’ Σταυροφορία του 1204 οδήγησε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης και την κατάληψη του ελλαδικού χώρου και των νησιών από τους Σταυροφόρους και τους Βενετούς συμμάχους τους. Σε τρεις όμως εστίες, οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί, υπό την ηγεσία της αριστοκρατίας, μπόρεσαν να αντιτάξουν αποτελεσματική αντίσταση. 

Μάριος Νοβακόπουλος* – 21/05/2024 – SLPRESS

Και τα τρία κράτη που προέκυψαν από την διάλυση του 1204, της Νίκαιας, της Ηπείρου και της Τραπεζούντος, διεκδίκησαν την θέση του νομίμου διαδόχου του Βυζαντίου και τον αυτοκρατορικό τίτλο για τους ηγέτες τους. Το καθένα με τον τρόπο του διαφύλαξε τις παραδόσεις και τους πυρηνικούς πληθυσμούς του βυζαντινού κόσμου από την υποταγή, τον διασκορπισμό και την εξαφάνιση. Ειδικά η Ήπειρος και η Νίκαια έθεσαν αμέσως σχεδόν την σταυροφορική αυτοκρατορία της Ρωμανίας μεταξύ σφύρας και άκμονος, και εν τέλει την συνέθλιψαν. Όμως η διάσπαση της βυζαντινής ενότητος οδήγησε σε εμφύλιες συγκρούσεις

Ένα καράβι Ελληνίδες, ένας Τρώας, μερικοί γίγαντες και η γέννηση της Βρετανίας

 

Μάριος Νοβακόπουλος*

Οι βαρβαρικοί λαοί που κατέκτησαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν ταυτόχρονα γοητευμένοι από το κύρος και τον πολιτισμό της. Έτσι, ενώ από την μία κατέστρεψαν τον αρχαίο κόσμο, συγχρόνως θέλησαν να γίνουν κοινωνοί του, να συνεχίσουν τις παραδόσεις του. Η πρώτη και πιο εμφανής ήταν ο χριστιανισμός, τον οποίο έλαβαν κυρίως από την εκκλησία της Ρώμης. Όμως και οι διάφοροι θρύλοι και παραδόσεις της ελληνορωμαϊκής οικουμένης, κυρίως όσοι κυκλοφορούσαν στα λατινικά, επηρέασαν σημαντικά την ταυτότητά τους. Θρύλοι, έπη, χρονικά και προφητείες προσπαθούσαν να εντάξουν τους Φράγκους, του Δανούς ή τους Ούγγρους στα σχήματα της Παλαιάς Διαθήκης και της αρχαίας μυθολογίας, με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Σήμερα θα δούμε το παράδειγμα της Βρετανίας, όπως το συνέθεσε ο Geoffrey του Μόνμαουθ (1095-1155) στην «Ιστορία των βασιλέων της Βρετανίας», και την εμπλούτισαν οι μετέπειτα Άγγλοι και Νορμανδοί συγγραφείς.

Γιατί οι Φράγκοι έχασαν την Κωνσταντινούπολη: Η αποτυχία της Σταυροφορικής αυτοκρατορίας της Ρωμανίας

 

Μάριος Νοβακόπουλος* - 11/05/2024 - SLPRESS

Ήδη πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, οι Σταυροφόροι και οι Βενετοί σύμμαχοί τους είχαν καταρτίσει σχέδιο διαμελισμού του βυζαντινού κράτους, ο καθένας με τις δικές του προτεραιότητες. Οι Φράγκοι αρχηγοί ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν γη, σύμφωνα με το φεουδαρχικό σύστημα των πατρίδων τους. Οι Βενετοί, λαών εμπόρων, στόχευαν στην εξασφάλιση νησιών και λιμανιών, ως σταθμών για τα πλοία τους στην ανατολική Μεσόγειο. Άλλωστε ήταν ο δόγης Ερρίκος Δάνδολος που πρωταγωνίστησε στην εκτροπή της Σταυροφορίας από τον αρχικό σκοπό της, που ήταν η Αίγυπτος, και στην καταστροφή του Βυζαντίου. Για τον θρόνο της Κωνσταντινούπολης ανταγωνίζονταν ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας και ο Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός. Τελικά επικράτησε ο πρώτος λαμβάνοντας τον τίτλου του αυτοκράτορα της Ρωμανίας (imperator Romaniae) – όχι όμως των Ρωμαίων, τον οποίο έφεραν ήδη οι Γερμανοί (Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία). Υπό τον άμεσο έλεγχο της Λατινικής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, όπως ονομάστηκε από τους νεότερους ιστορικούς, θα τίθετο η Θράκη και τα απέναντι μικρασιατικά παράλια, μαζί με τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Αρχικός κλήρος του Βονιφάτιου υπήρξαν εδάφη της Μικράς Ασίας, εκείνος όμως τα αντήλλαξε με το βασίλειο της Θεσσαλονίκης. Το σχέδιο διαμελισμού (Partitio Terrarum Imperii Romaniae), προέβλεπε σημαντικά κέρδη για την Βενετία. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μάρκου λάμβανε τα τρία όγδοα της Κωνσταντινούπολης (τα άλλα πέντε ανήκαν στον αυτοκράτορα). την Ήπειρο και τα εδάφη δυτικά της Πίνδου και την Πελοπόννησο.

Το Ανατολικό ζήτημα ξεκινά το 1204: Κενό ισχύος μετά την διάλυση του Βυζαντινού κόσμου

 

Μάριος Νοβακόπουλος - 01/05/2024 - SLPRESS

Συνήθως η κατάκτηση ενός κράτους ξεκινά από τις πιο απομακρυσμένες και ευάλωτες περιφέρειές του. Οι νέοι κυρίαρχοι προχωρούν από την περιφέρεια προς το κέντρο, και συχνά η πρωτεύουσα πέφτει τελευταία. Η Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μπορεί να είχε την Ρώμη να λεηλατείται δύο φορές, το 410 από τους Βησιγότθους και το 455 από τους Βανδάλους, όμως συνέχισε την ύπαρξή της από την Ραβέννα ενώ οι επαρχίες αποσπώντο από τους βαρβάρους, μέχρι την καθαίρεση του τελευταίο αυτοκράτορα το 476. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία τον καιρό της οριστικής της κατάληψης από τους Τούρκους, έχασε τα μικρασιατικά και έπειτα τα ευρωπαϊκά της εδάφη, καταλήγοντας μία πόλη – κράτος της Κωνσταντινούπολης με μία ελάχιστη θρακική περιφέρεια και κάποια νησιά το βορείου Αιγαίου. Η Βασιλεύουσα έπεσε το 1453, ενώ οι αυτόνομες ηγεμονίες του Μορέως και της Τραπεζούντος το 1460 και 1461 αντιστοίχως.

Η κατάλυση όμως του Βυζαντινού κράτους το 1204 από τις δυνάμεις των Βενετών και των Φράγκων της Δ’ Σταυροφορίες ακολούθησε την αντίστροφη διαδικασία. Διασχίζοντας τις θάλασσες του Ιονίου και του Αιγαίου, τις οποίες δεν φυλούσε πια ο σχεδόν ανύπαρκτος βυζαντινός στόλος, οι Σταυροφόροι έφθασαν ακριβώς στην Κωνσταντινούπολη και επέβαλαν το Αλέξιο Δ΄ ως αυτοκράτορα. Όταν δε εκείνος ανατράπηκε, και ο Αλέξιος Ε’ Δούκας Μούρτζουφλος αρνήθηκε να προσφέρει όσα είχε υποσχεθεί ο προκάτοχός του, οι Λατίνοι εφόρμησαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη (13 Απριλίου). Η φρικτή σφαγή και λαφυραγωγία που ακολούθησε, με θύμα την πολυπληθέστερη και πλουσιότερη πόλη της Χριστιανοσύνης και μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως, οδήγησε στην ανεπανόρθωτη παρακμή της.

Γιατί οι Βυζαντινοί δεν ανέκτησαν την Μικρά Ασία – Οι ομοιότητες με το 1922

Μάριος Νοβακόπουλος - 23/04/2024 - SLPRESS

Μετά τη μάχη του Μανζτικέρτ και εκμεταλλευόμενοι τους βυζαντινούς εμφυλίους πολέμους, οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι νομαδικές φυλές των Τουρκομάνων από τα βάθη της Ασίας μπόρεσαν να καταλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας μέσα σε 10 μόλις χρόνια, από το 1071 ως το 1081. Είτε με το σπαθί είτε συνεργαζόμενοι με Βυζαντινούς άρχοντες που είχαν επαναστατήσει εναντίον της Κωνσταντινούπολης, οι Τούρκοι κατέλαβαν σημαντικές πόλεις, χρησιμοποιώντας τη Σμύρνη ως ορμητήριο εναντίον του Αιγαίου και τη Νίκαια ως πρωτεύουσα, όπου ίδρυσαν το σουλτανάτο του Ρουμ, της Ρωμανίας, δηλαδή των βυζαντινών εδαφών.

Απασχολημένος με τη νορμανδική εισβολή στην Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θεσσαλία, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός (1081-1118) αναγκάστηκε να αποσύρει τις λίγες δυνάμεις που είχαν απομείνει στη Μικρά Ασία (στην Παφλαγονία, την Καππαδοκία και το Χώμα της Φρυγίας) και να τις στείλει στην Ευρώπη. Αφού με καταδρομικές επιχειρήσεις ναυτικού και στρατού μπόρεσε να διώξει τους Τούρκους από τα παράλια της Προποντίδας (θάλασσα του Μαρμαρά), ο Αλέξιος υπέγραψε συμφωνία με τον σουλτάνο της Νίκαιας και τον αναγνώρισε ως ηγεμόνα. Μόλις όμως απομακρύνθηκε η νορμανδική απειλή ο Αλέξιος στράφηκε ξανά στην Μικρά Ασία, πρώτα απ’ όλα εκκαθαρίζοντας τους Τούρκους πειρατές από το Αιγαίο και ελευθερώνοντας την Λέσβο και την Χίο από την πολιορκία τους. Η διέλευση της Α’ Σταυροφορίας από την Μικρά Ασία υπήρξε μεγάλη ευκαιρία για τους Βυζαντινούς, καθώς με την βοήθεια των Λατίνων ανέκτησαν τη Νίκαια και μεγάλο μέρος της δυτικής Μικράς Ασίας. Την ίδια εποχή ο Πόντος αντιστεκόταν υπό την ηγεσία της αρχοντικής οικογένειας των Γαβράδων.  Στα νότια, οι βυζαντινές στρατιές έφτασαν μέχρι την Κιλικία και την Συρία.

Γεωγραφία και γεωπολιτική κατάσταση του Βυζαντίου τον 11ο αιώνα

Μάριος Νοβακόπουλος*

 

Η θέση του Βυζαντίου στον χώρο το «καταδίκασε» σε ρόλο πρωταγωνιστή της παγκόσμιας ιστορίας.  Ανεξάρτητα από την αυξομείωση των εδαφών του (ειδικά μετά την οριστική απώλεια της δύσης και του νότου τον 7ο αιώνα), το Βυζάντιο, ως διάδοχος της Ρώμης, βρέθηκε να αγκαλιάζει ακριβώς τον ομφαλό της Παγκόσμιας Νήσου (το όλον της Ευρασίας και της Αφρικής),[1] ξεκινώντας από τη νότια Ιταλία και την Ελλάδα και καταλήγοντας στον Εύξεινο Πόντο, τα αρμενικά υψίπεδα και την Αίγυπτο.[2]  Η περιοχή αυτή, μήτρα του ελληνικού-ελληνιστικού κόσμου, υπήρξε για χιλιετίες σταυροδρόμι εισβολών και μεταναστεύσεων, δραστήριων χερσαίων και θαλάσσιων οδών, ραγδαίας αγροτικής και αστικής ανάπτυξης, πολιτιστικών ανταλλαγών και θρησκευτικών κοσμογονιών. Αναφερόμενος σε αυτήν την διαχρονική ελληνική γεωγραφία, ο Γ. Καραμπελιάς γράφει: «Διότι, αν η γεωγραφία, ούτως ή άλλως, συνιστά σημαντικό ιστορικό παράγοντα, στην περίπτωση του ελληνικού χώρου καθίσταται καθοριστικός –καθώς είναι ανοικτός προς όλα τα σημεία και περιστοιχίζεται από μεγάλους γεωγραφικούς όγκους και πολιτιστικές ενότητες. Σε εποχές ισχύος, διευκολύνει τη δημιουργική αναχώνευση ρευμάτων και επιδράσεων, ακόμη και κατακτήσεων, π.χ. της Ρωμαϊκής – φαινόμενο που θα επαναληφθεί πολλές φορές μέχρι τους μέσους βυζαντινούς χρόνους – ενώ αντίθετα, σε εποχές εξασθένησης, δεν συγχωρεί καμιά ανάπαυλα και δεν επιτρέπει καμία “ανάσα”».[3]

Ο γεωπολιτικός πυρήνας στην ιστορία: Το παράδειγμα της Ρώμης, της Ρωσίας και της Τουρκίας

 

Μάριος Νοβακόπουλος (διεθνολόγος, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Βυζαντινής ιστορίας)

Το κέντρο βάρους ή ο πυρήνας μίας πολιτικής εδαφικής οντότητας μπορεί να εννοεί το σημείο από όπου ξεκίνησε την επέκτασή της, ή το σημείο του οποίου ο έλεγχος είναι καθοριστικός για την ύπαρξη και την ισχύ της, καθώς ισαπέχει από τα σύνορα, περιέχει την πρωτεύουσα, είναι ιδιαίτερα οχυρός και απρόσβλητος κλπ.

Συχνά οι διαφορετικές αυτές σημασίες συμπίπτουν.  Έτσι, γεωπολιτικός πυρήνας για την Ισπανία είναι η Καστίλλη, η οποία απλώνεται στο κεντρικό οροπέδιο της χώρας.  Ευρίσκεται ακριβώς στο μέσον της Ιβηρικής χερσονήσου, περιέχει την πρωτεύουσα Μαδρίτη, ενώ με βάση την Καστίλλη προωθήθηκε η έξωση των Μαυριτανών από την Ιβηρική και η ένωση των ισπανικών βασιλείων σε μία συγκεντρωτική επικράτεια.  Για την Γαλλία, χώρα πρωτοπόρο στη γένεση του συγκεντρωτικού νεοτερικού κράτους στην Ευρώπη, πυρήνας είναι η περιοχή γύρω από το Παρίσι, και γενικά ο βορράς, από όπου έγινε η επέκταση των Φράγκων στην υπόλοιπη Γαλατία, και του οποίου η γλώσσα τελικώς επιβλήθηκε (langue d’ oil, έναντι της langue d’ oc του νότου).

Σαράντος Καργάκος: Μεσόγειος, Η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης (βιβλιοπαρουσίαση)

Μάριος Νοβακόπουλος (διεθνολόγος, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Βυζαντινής Ιστορίας) - 01/04/2024 - ΑΝΤΙΦΩΝΟ

Σαράντος Ι. Καργάκος, Μεσόγειος, Η υγρή μοίρα τηςΕλλάδος και της Ευρώπης, Ιστορική και Γεωπολιτική Μελέτη, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2007, 142 σελ. (κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Παραπολιτικά).

Το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου, Μεσόγειος, Η υγρή μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης, είναι μία σύντομη αλλά εξαιρετικά πυκνή μελέτη, η οποία εισάγει τον αναγνώστη στον γοητευτικό όσο και ταραγμένο κόσμο της Μεσογείου, από την εξάπλωση των αρχαίων πολιτισμών ως τις συγκρούσεις των αρχών του 21ου αιώνα.  Το έργο γράφτηκε το 2006 και εκδόθηκε το 2007, σε μία εποχή δηλαδή όπου η ευρύτερη περιφέρεια συνταρασσόταν από διαδοχικές εκρήξεις βίας.  Είχε προηγηθεί η επίθεση στους Διδύμους Πύργους της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι αμερικανικές εισβολές σε Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003), η δεύτερη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα (2000-2005) με αποκορύφωμα την ισραηλινή επιχείρηση στην Γάζα (2004), οι πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις σε Μαδρίτη (2004) και Λονδίνο (2005) και ο πόλεμος του Λιβάνου μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ (2006).

Μέσα σε αυτό το οξυμένο περιβάλλον, το οποίο αναπτυσσόταν αμέσως μετά τους τρομερούς πολέμους της Γιουγκοσλαβίας και τη γενικότερη αναταραχή στο πρώην Ανατολικό μπλοκ, η ανησυχία του συγγραφέα αλλά και η κατακεραύνωση της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων είναι εμφανής.  Το έργο ξεκινά με τους δυσοίωνους βιβλικούς όρους Αρμαγεδδών, Βεελζεβούλ και Λεβιάθαν.  Ο Αρμαγεδδών, το γνωστό τοπωνύμιο της Χαναάν όπου τοποθετείται η τελική σύγκρουση με τις αντίθεες δυνάμεις κατά τις έσχατες ημέρες, αποτελεί σαφή παραπομπή στην απειλή ενός γενικευμένου, παγκοσμίου πολέμου.  Η ανατολική θεότητα Βεελζεβούλ και ο θαλάσσιος δράκων Λεβιάθαν, του οποίου το όνομα έλαβε ο Thomas Hobbes για το γνωστό πολιτικό του σύγγραμμα, γίνονται σύμβολα του απολυταρχικού κράτους, με σαφείς αιχμές στην προϊούσα αμερικανική παγκοσμιοποίηση.  Ο Λεβιάθαν, άλλωστε, ως δαιμονικός άρχων των υδάτων, υπενθυμίζει τον ρόλο της ναυτικής ισχύος.[1]  Η κατανόηση των (κυριολεκτικώς) φλεγόντων εξελίξεων της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής προϋποθέτει την πολύ καλή γνώση του μείζονος χώρου «της Μεσογείου ως γεωπολιτικής ενότητας».[2]

Οι διεθνείς εξελίξεις ύστερα από την έκδοση του βιβλίου υπήρξαν αντίστοιχα κρίσιμες και δικαιώνουν απολύτως και την ανησυχία και το ερευνητικό ενδιαφέρον.  Τα προηγούμενα έτη είδαν την αιματηρή αναταραχή της Αραβικής «Άνοιξης», συνεχιζόμενους εμφυλίους πολέμους σε Συρία, Λιβύη και Υεμένη, έξαρση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας υπό το Ισλαμικό Κράτος, την επέκταση της επιρροής του Ιράν ύστερα από την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, την χαώδη εκκένωση του Αφγανιστάν, την παρασκηνιακή διαπάλη για τις θαλάσσιες ζώνες, τους αγωγούς και τους υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο, το μεταναστευτικό πρόβλημα και τον τρέχοντα τραγικό πόλεμο στην Λωρίδα της Γάζας.  Αν συμπεριληφθεί στο περιμεσογειακό σχήμα και ο Εύξεινος Πόντος, τότε προστίθεται και η μεγάλη πυριτιδαποθήκη του πλανήτη, ο κοσμοϊστορικής σημασίας ουκρανικός πόλεμος.

Φώτης Κόντογλου: Το ευαγγέλιο της απλότητας

 

Εικόνα: «Ο ευτυχισμένος Κονέκ κονέκ, ο βασιλιάς της Ταπροβάνας συλλογίζεται το τί είν’ ο άνθρωπος», τοιχογραφία από το σπίτι του Κόντογλου (Εθνική Πινακοθήκη)

Πολλές υπήρξαν οι αρετές του Φώτη Κόντογλου, που τον κατατάσσουν στα ωραία, φωτεινά πρότυπα του νεοελληνικού πολιτισμού. Το ζωγραφικό του ταλέντο, με το οποίο σχεδόν μοναχός αντιπάλεψε την έκλειψη της ζωντανής βυζαντινής μας τέχνης.

Μάριος Νοβακόπουλος από το Άρδην τ. 128 με αφιέρωμα στον Φώτη Κόντογλου και τη γενιά του ’30.

Η λογοτεχνική του δεινότητα, που τον κατέστησε πρωτοπόρο του μοντερνισμού στον ελληνικό μεσοπόλεμο, όσο και μεγάλο μάστορα στην παράδοση του παραμυθιού, της αγιολογίας, ως και της περιφρονημένης λαϊκής χρονογραφίας. Ο αδαμάντινος χαρακτήρας, η υπομονή με την οποία αντιμετώπισε μύριες καταστροφές, τον αιματηρό ξεριζωμό από το αγαπημένο του Αϊβαλί, τις κακουχίες της Κατοχής, την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό από τους κατεστημένους κύκλους. Τα γραπτά του, διηγήματα, άρθρα, βίοι αγίων και βιογραφίες πειρατών και κονκισταδόρων, διακρίνονται όλα από μία λεπτή ιδιότητα, η οποία είναι τόσο συνυφασμένη με την μορφή τους που μπορεί να μας διαφύγει. Τούτη η αρετή είναι η απλότητα.

Ο ίδιος ο συγγραφέας, πολλές φορές στο έργο του, έχει ανυψώσει την απλότητα, σαν ειλικρινή, αυθεντική διάθεση του ανθρώπου, που τον ενώνει με τη φύση, τον Θεό και τον πλησίον του. Θα υμνήσει και το πιο κοινό πράγμα του κόσμου, τι πέτρες:

ΒΙΝΤΕΟ: Αντώνης Σμυρναίος – Η ιστοριογραφία…αλλιώς!

Τι σχέση μπορεί να έχει η επιστήμη της ιστορίας με μια ανθρώπινη ιδιότητα όπως η εμπιστοσύνη; Και που βρίσκονται τα όρια μεταξύ ιστορίας και μύθου; Ο Αντώνης Σμυρναίος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συγγραφέας, συζητά με τον διεθνολόγο Μάριο Νοβακόπουλο για τη δυνατότητα μίας ιστοριογραφίας πέρα από το δίπολο του υποκειμενικού και αντικειμενικού, το πως επηρεάζει την έρευνα η σχέση του ιστορικού με το κοινό, και την ιδεολογική χρήση της ιστορίας, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο “Ιστορούμεν δι’ εμπιστοσύνης: Η εμπιστοσύνη ως ιστοριογραφική μεταβλητή“.

O Αντώνης Σμυρναίος εξηγεί πως τα δίπολα κατεστημένης και αναθεωρητικής ιστορίας βρίσκονται σε μία διαρκή πολεμική σχέση, εντός της οποίας η ιδεολογική χρήση της ιστορίας χρησιμοποιείται ως μομφή για τον αντίπαλο, ενώ είναι αναπόφευκτη για όλες τις πλευρές. Όσος λόγος και να γίνεται για την αποδόμηση του ενός ή άλλου “μύθου” της ιστοριογραφίας, στην πραγματικότητα η κάθε απομυθοποίηση αποτελεί συγχρόνως και αναμυθοποίηση, μέχρι να βρεθεί στο στόχαστρο ενός άλλου αναθεωρητή και ο κύκλος αρχίσει από την αρχή.

Το ελληνικό έθνος ως μετα-αυτοκρατορική μορφή: Απόπειρα συγκριτικής μακροϊστορίας

 

Μάριος Νοβακόπουλος*

Α’ ΜΕΡΟΣ: ΕΘΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ

Βασικές έννοιες

Στην παγκόσμια ιστορία οι λαοί και οι κρατικές-εδαφικές δομές διαπλέκονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, από το νεοτερικό έθνος κράτος μέχρι πολυεθνικές αυτοκρατορίες, συνομοσπονδίες φυλών, πόλεις-κράτη, τοπικές αρχοντίες εντός ενός ευρύτερου έθνους κλπ. Ισχυρά και πολυπληθή έθνη από τα οποία αναπτύσσονται μεγάλης εμβέλειας και διάρκειας αυτοκρατορίες συγκροτούνται σε έθνη-πολιτισμούς, τα οποία σημαδεύουν τη ζωή και τη φυσιογνωμία των υφισταμένων ή παρακειμένων τους λαών και δημιουργούν δομές με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο χρόνο. Οι αυτοκρατορίες που οικοδομούν είναι κατ’ ανάγκην πολυεθνοτικές, αλλά ο κυρίαρχος λαός χρησιμοποιεί τη διοίκηση, τον πολιτισμό ή και την μεγάλη δημογραφική του μάζα για να ελκύσει τους υπολοίπους και να δημιουργήσει ένα μονιμότερο πολιτισμικό πλαίσιο, το οποίο μακροπρόθεσμα θεωρείται από ένα αξιόλογο τμήμα της γνωστής ανθρωπότητος ως αγαθό κοινό και κτῆμα ἐς ἀεί.

Αυτά τα έθνη-πολιτισμοί ή έθνη-αυτοκρατορίες, ενδέχεται είτε α) να αποτελούν οικογένεια με κοινή φυλετική ρίζα, η οποία στη συνέχεια επεκτείνεται (Πέρσες, Τούρκοι), είτε προκύπτουν από τη συνένωση οικείων και περιοίκων ομάδων σε σχετικά κλειστό γεωγραφικό χώρο, οι οποίες σταδιακά συγκροτούνται σε ομοιογενή πολιτισμό υπό κοινά κράτη ή μία υπερκείμενη αυτοκρατορία (Ινδία, Κίνα). Η πλήρης αποκρυστάλλωση των μαζών αυτών ως πολιτισμών με καίρια κοινά χαρακτηριστικά, απαιτεί (με όρους ανθρωπογεωγραφίας) μία ισχυρή εσωτερική κυκλοφορία και ανεξάρτητη εικονογραφία. Κυκλοφορία είναι η κοινωνική τάση για μετακίνηση και αλληλεπίδραση – ανθρώπων, αγαθών και ιδεών – η οποία προκαλείται από τις διαφορετικές συνθήκες και ανάγκες του κάθε τόπου. Η κυκλοφορία στο εξωτερικό της κοινότητας οδηγεί στην αλληλεξάρτηση και τις ανταλλαγές (ή συγκρούσεις) με τους γείτονες, ενώ εντός της κοινότητας αυξάνει την ομοιογένεια και τις κεντρομόλες πολιτικοοικονομικές δυνάμεις. Η εικονογραφία από την άλλη περιλαμβάνει την ταυτότητα και τα σύμβολα, τα οποία συνδέουν έναν λαό, τον διακρίνουν από τον περίγυρο και δημιουργούν ιδιαίτερη συναισθηματική σχέση με το έδαφος. Η εικονογραφία μπορεί να είναι ενδογενής, να προέρχεται δηλαδή από τις ίδιες τις παραδόσεις του λαού, αλλά κάποτε αποτελεί δάνειο. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν ο αυτοκρατορικός λαός κατακτά έναν προγενέστερο και πιο ανεπτυγμένο πολιτισμό, ή δέχεται μία σημαντική εξωτερική εισροή.