Η Γενοκτονία των Ασσυρίων: Ένα άγνωστο έγκλημα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

Οι μεγάλες γενοκτονίες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνος ακόμη στοιχειώνουν την παγκόσμιο ιστορία, ειδικά δε τις μνήμες και την ταυτότητα των λαών-θυμάτων τους. Όλη η υφήλιος γνωρίζει για την σφαγή και τον εκτοπισμό των Αρμενίων μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ τον τελευταίο καιρό αυξάνεται η δημοσιότητα των δεινών των Ελλήνων, οι οποίοι εξολοθρεύτηκαν, εκτοπίστηκαν και ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες την ίδια περίοδο μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Πολύ λιγότεροι όμως γνωρίζουν την Τρίτη εθνότητα η οποία στοχοποιήθηκε από τους Νεοτούρκους ως ξένο και επικίνδυνο σώμα προς εξάλειψη. Μιλάμε για τους Ασσυρίους.

Οι Ασσύριοι είναι έθνος με αρχαίες ρίζες, το οποίο κατοικούσε στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ειδικά στη Συρία, την Μεσοποταμία και την Περσία. Όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, σχηματίστηκαν από την διατήρηση της αραμαϊκής γλώσσης και της χριστιανικής θρησκείας υπό μουσουλμανικό έλεγχο. Η Ασσυριακή εκκλησία διατήρησε το δόγμα του Νεστορίου, αποκομμένη από την ελληνική Ορθοδοξία. Τον πρώιμο Μεσαίωνα ο νεστοριανισμός γνώρισε εντυπωσιακή εξάπλωση στην Ασία, φθάνοντας ως την Κίνα και τις Ανατολικές Ινδίες. Η πρόοδος αυτή όμως καταστράφηκε από τις επιδρομές των Μογγόλων, αφήνοντας τους Ασσυρίους μία μικρή, απομονωμένη μειονότητα χωρίς πολιτική ισχύ. Αργότερα ένα κομμάτι των Ασσυρίων χριστιανών προσχώρησε στον ανατολικό καθολικισμό (Ουνία), οπότε ονομάστηκαν Χαλδαίοι. Ομάδα συγγενής γλωσσικά και πολιτισμικά με τους Ασσυρίους ήταν οι Σύροι ορθόδοξοι (αντιχαλκηδόνιοι-ιακωβίτες), οι οποίοι ήταν διακριτοί εκκλησιαστικά αλλά κατοικούσαν σε παρεμφερείς περιοχές.

ΒΙΝΤΕΟ – Εισαγωγή στην Βυζαντινή στρατηγική

Η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέχει ένα ρεκόρ από τα πιο αξιοζήλευτα: βρίσκεται μέσα στις πλέον μακρόβιες δυνάμεις της ιστορίας. Ανάλογα από το που θα ορίσουμε την αρχή της Βυζαντινής ιστορίας, ουσιαστικά της μεταβάσεως από την αρχαία, «καθαυτό ρωμαϊκή» εποχή στον ελληνοχριστιανικό «Μεσαίωνα», κράτησε πάνω από 1000 έτη.

Σε μία περίοδο τόσο ασταθή και επικίνδυνη όσο ο Μεσαίωνας και μία περιοχή τόσο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας όσο η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, η αμυντική ικανότητα της αυτοκρατορίας ήταν πρωταρχικής σημασίας. Απέναντι σε τόσες προκλήσεις, σε κάθε μέτωπο και σε βάθος χρόνου, η μόνη περίπτωση να επιβιώσει ήταν να ελιχθεί.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

Ζώα και συμβολισμοί: Η πονηρή αλεπού

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος

Το ζωικό βασίλειο αποτελεί από τα πλέον αγαπητά αντικείμενα της ανθρωπίνου παρατηρήσεως και στοχασμού.  Ως κομμάτι ενός οικοσυστήματος, ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα ζώα ως θήραμα ή κυνηγός, ενώ κατά την αρχαία Γεωργική επανάσταση εξημέρωσε πλήθος από αυτά, για να του παρέχουν σταθερή τροφή ή για να τον βοηθούν στις εργασίες του.  Αν και η δημιουργία πόλεων και ο αστικός τρόπος ζωής βρίσκονται μαζί μας εδώ και χιλιετίες, μέχρι πολύ πρόσφατα (σίγουρα πριν την εδραίωση της βιομηχανικής επαναστάσεως) η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ζούσε σε κώμες και χωριά στην ύπαιθρο, όπου βασική απασχόληση ήταν οι αγροτοκτηνοτροφικές δραστηριότητες, το κυνήγι και η αλιεία.  Ο μέσος άνθρωπος λοιπόν περνούσε τη ζωή του περιτριγυρισμένος από λογιών λογιών ζώα.

Τα ζώα πήραν στον ανθρώπινο νου μορφές και ιδιότητες πολύ πέραν των φυσικών τους.  Έγιναν σύμβολα ή ενσαρκώσεις θεοτήτων, απέκτησαν ηθική υπόσταση, ενώ υπό τις επιταγές τους ανθρωπομορφισμού γίνονται πρωταγωνιστές παραμυθιών και ιστοριών, μιλούν, σκέπτονται και δίνουν πολύτιμα μαθήματα ζωής.  Ο πιστός σκύλος, η σοφή κουκουβάγια, το υποχθόνιο φίδι και ο άγριος λύκος απαθανατίστηκαν στον λαϊκό και λόγιο πολιτισμό, καθώς με αφορμή τις συνήθειες και την σχέση τους με τον άνθρωπο κατέστησαν αρχέτυπα ιδιοτήτων, ηθών και τρόπων υπάρξεων.  Οι παροιμίες και παρομοιώσεις βασισμένες στα ζώα συνεχίζουν να υπάρχουν, αν και σε μικρότερο βαθμό, μέχρι την σήμερον.

Στο άρθρο αυτό – ευελπιστούμε να ακολουθήσουν περισσότερα – θα εξεταστεί, με βοηθό την λαϊκή παράδοση αλλά και την φαντασία, ο συμβολικός χαρακτήρας ενός από τα πιο γνωστά και συχνά εμφανιζόμενα στον κόσμο του μύθου ζώα, της αλεπούς.