Οι οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες έχουν εδαφικό αποτύπωμα, και με την κατάλληλη συγκρότηση διεκδικούν την εξάπλωσή τους στον χώρο. Από την άποψη αυτή τα όριά τους δεν είναι φυσικά, είναι ανθρώπινα. Όποτε χρησιμοποιείται η έννοια του φυσικού συνόρου, τούτο θέλει να αποτυπώσει τη σύμπτωση ενός ιδιαίτερου γεωφυσικού στοιχείου, όπως ένα ποτάμι ή μία οροσειρά, με την τεχνητή γραμμή πάνω στον χάρτη (ο Δούναβης μεταξύ Βουλγαρίας και Ρουμανίας ή τα Πυρηναία μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας).
Μάριος Νοβακόπουλος
Μπορεί να έχει βέβαια και μια δεοντολογική διάσταση, όταν ισχυρίζεται κανείς πως η τάδε οντότητα πρέπει να έχει το δείνα φυσικό σύνορο, καθώς αυτό συντελεί στην άμυνα ή την οικονομικη της ζωή (π.χ. η Γαλλία στον Ρήνο). Η οικονομική γεωγραφία υποδεικνύει τις προσφορότερες εμπορικές οδούς ή τα αναγκαία λιμάνια, ή την εξαρτημένη αγροτική ενδοχώρα μίας αστικής μητρόπολης. Από εκεί και πέρα η διοίκηση χρησιμοποιεί τα φυσικά ή τα φυσικώς επηρεαζόμενα ανθρώπινα όρια για να σχηματίσει περιφέρειες - ή να ζητήσει πρόσβαση στις περιφέρειες των γειτόνων της. Μαζί λοιπόν με το ποτάμι-μεθόριο, υπάρχει π.χ. η αναγκαία διατροφική ενδοχώρα ή η γεωστρατηγική προβολή για την εξάπλωση μίας μεγάλης δύναμης, η οποία θα επικαλεστεί την “φύση” για να δικαιολογήσει τον επεκτατισμό της.
