.jpg)
Μάριος Νοβακόπουλος - 06/11/2025 - SLPRESS
Η υποταγή των ελλαδικών Σκλαβηνιών από τον Νικηφόρο Α’ και η καταστολή της στάσης του Θωμά του Σλάβου από τον Μιχαήλ Β’ σταθεροποίησαν τον αυτοκρατορικό έλεγχο στο εσωτερικό. Οι δε ειρηνικές σχέσεις με τη Βουλγαρία έπειτα από το θάνατο του τρομερού Κρούμου και ο εκχριστιανισμός του Βόριδος (864) προσέφερε μία ανακούφιση στο ευρωπαϊκό μέτωπο. Στις αρχές του 9ου αιώνα βρισκόταν αντίθετα σε έξαρση η αραβική επιθετικότητα, με σοβαρότερες απώλειες την κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας από τους Σαρακηνούς της Ισπανίας και της Αφρικής την δεκαετία του 820, και την άλωση του Αμορίου το 838. Σημείο καμπής για τη βυζαντινή αντεπίθεση στην ανατολή θεωρείται η νίκη του στρατηγού Πετρωνά στον ποταμό Λαλακάοντα, το 863. Η παρακμή του Χαλιφάτου των Αββασιδών της Βαγδάτης και η διάσπαση των Αράβων ευνόησε τις βυζαντινές προσπάθειες, παρότι περιφερειακές δυνάμεις όπως τα εμιράτα της Μελιτηνής και του Χαλεπίου παρέμεναν πολύ σοβαροί αντίπαλοι. Η καταστροφή του κράτους των Παυλικιανών της Τεφρικής (872), οι οποίοι συνεργάζονταν με τους Άραβες και εξαπέλυσαν επιδρομές κατά της Μικράς Ασίας, υπήρξε μεγάλη επιτυχία του Βασιλείου του Μακεδόνα. Με τον υιό του Λέοντα ΣΤ’, αποκαθίστανται οι επαφές με τις αρμενικές αρχοντίες και ξεκινά η υποκατάσταση των Αράβων ως ηγεμονικής δύναμης στην Υπερκαυκασία. Τα ακριτικά έπη της εποχής αποτυπώνουν την ένταση των συνοριακών αγώνων Βυζαντίου και Αράβων, καθώς η αυτοκρατορία επέστρεφε στον Ευφράτη ποταμό και έθετε στο στόχαστρο την Κιλικία και την Συρία.
