P-82 Twin Mustang: Ένας παράδοξος μαχητής της USAF
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος, διεθνολόγος
Τα P-51 Mustang υπήρξαν από τα καλύτερα και διασημότερα καταδιωκτικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εξαιρετικές τους επιδόσεις, η μεγάλη ισχύς πυρός, και η ανεπανάληπτη εμβέλεια συνθέτουν το πρότυπο πολυδύναμου μαχητικού αεροσκάφους. Εiδικά η εμβέλεια 2.560 χιλιομέτρων έλυσε τα χέρια των Συμμάχων, καθώς μπορούσε να συνοδεύει τα βομβαρδιστικα΄B-17 Flying Fortress και B-24 Liberator μέχρι τα βάθη του Γ’ Ράιχ, μειώνοντας δραστικά τις απώλειές τους και κερδίζοντας την αεροπορική κυριαρχία από την ολοένα και πιο εξαντλημένη Luftwaffe.
Το μέτωπο του Ειρηνικού όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αποστάσεων, καθώς εκεί δεν εξαπολύονταν αποστολές από την Μεγάλη Βρετανία και την Ιταλία (ή αργότερα από την Γαλλία) κατά του Σβάινφουρτ ή του Ρέγκενσμπουργκ, αλλά από την μία νησίδα στην άλλη, με τον απέραντο, κενό ωκεανό ανάμεσά τους. Όσο ο πόλεμος έκλινε προς το τέλος του και η προοπτική αμερικανικής εισβολής στο ίδιο το Ιαπωνικό πέλαγος κοντοζύγωνε, η USAAF ζητούσε επιτακτικά ένα μαχητικό πολύ μεγάλης εμβέλειας, το οποίο θα κάλυπτε τις θανάσιμες επιδρομές των B-29 Suprefortress.
Σύγκριση P-51 Mustang και P-82 Twin Mustang
Τι είναι καλύτερο λοιπόν από ένα Mustang; Δύο Mustang, σκέφθηκε η βιομηχανία αεροσκαφών North American. Μη αρκούμενη στην κατασκευή ενός ακόμη δικινητηρίου “βαρέως” μαχητικού, όπως τόσα και τόσα που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (P-38, Me 110, Ju 88, Potez 630, Bristol Beaufighter κ.α.), η North American ένωσε με μία κεντρική πτέρυγα δύο ατράκτους P-51 σε ένα πρωτοποριακό αεροσκάφος. Έτσι γεννήθηκε το P-82 Twin Mustang. Τα περισσότερα δικινητήρια μαχητικά είχαν ένα πιλοτήριο στην μέση, συνήθως συνδεδεμένο με την άτρακτο του αεροσκάφους (εξαίρεση το P-38), και τους κινητήρες ένθεν και ένθεν. Το P-82 είχε ένα πιλοτήριο σε κάθε μία από τις ατράκτους, πίσω από τους κινητήρες. Αναφέρεται πως οι πιλότοι, μέχρι να συνηθίσουν τη νέα διαρρύθμιση, πετούσαν σε ένα μόνιμο άγχος, καθώς έβλεπαν δίπλα τους την άλλη άτρακτο σα να ανήκε σε άλλο αεροσκάφος, έτοιμο να πέσει πάνω τους. Σε μεταγενέστερες εκδόσεις ο δεύτερος πιλότος εξελίχθηκε σε χειριστή ραντάρ.
Το πρωτότυπο πέταξε στις 26 Ιουνίου 1945. Όπως και τα P-51, τα P-82 αρχικά προικίστηκαν με βρετανικούς κινητήρες Rolls-Royce Merlin, όμως τον Αύγουστο ακολούθησαν τα μικρότερα “αδερφάκια” τους στην υιοθέτηση των αμερικανικών Alison. Το αεροσκάφος ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα 742 χλμ./ώρα και είχε μέγιστη ακτίνα δράσης τα 3.600 χιλιόμετρα, η οποία επεκτεινόταν με την χρήση εξωτερικών, απορριπτομένων δεξαμενών καυσίμων. Στις 27-2-1947, ένα αεροσκάφος πέταξε στην εκπληκτική απόσταση των 8.129 χλμ., από την Χαβάη στη Νέα Υόρκη. Ο οπλισμός του P-82 περιελάμβανε 6 50άρια πολυβόλα (0,50 ίντσες, 12,7 χιλ.), ενώ κάτω από τις πτέρυγες μπορούσαν να προσαρμοστούν 25 ρουκέτες των 5ιντσών ή 4 βόμβες των 1.000 λιβρών. Κατασκευάστηκαν περί τα 272 μαχητικά.
Η παράδοση της Ιαπωνίας στις 3 Σεπτεμβρίου 1945, ύστερα από τους ατομικούς βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι , σήμαινε πως η ανάγκη για την οποία δημιουργήθηκε το P-82 εξέλιπε. Αντίστοιχα, τα τελευταία χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είδαν την ανάπτυξη και χρήση των πρώτων αεριωθούμενων μαχητικών (Me 262, Gloster Meteor), κάτι που σήμαινε ότι τα ελικοφόρα αεροσκάφη καθίσταντο παρωχημένα. Η εδραίωση όμως της νέας τεχνολογίας και η σχεδίαση και κατασκευή αεριωθούμενων σε μεγάλους αριθμούς αποδείχθηκε χρονοβόρα διαδικασία, κάτι που έδωσε στα P-82 και τους “βετεράνους” του πολέμου μερικά ακόμη χρόνια υπηρεσίας. Το 1948, η USAF (στην οποία είχε μετεξελιχθεί η USAAF από το προηγούμενο έτος) μετονόμασε την κατηγορία των καταδιωκτικών (pursuit) σε μαχητικών (fighter) και τα P-82 έγιναν F-82.
Στις 3 Αυγούστου 1947 οι Σοβιετικοί παρουσίασαν, κατά την διάρκεια εορταστικών εκδηλώσεων, το βομβαρδιστικό μακράς εμβέλειας Tu-4, αντίγραφο του αμερικανικού B-29. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με το γεγονός πως η ΕΣΣΔ αργά η γρήγορα θα αποκτούσε την δική της ατομική βόμβα (πρώτη επιτυχής δοκιμή το 1949), προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στις ΗΠΑ. Δημιουργήθηκε η ανάγκη για μαχητικά τα οποία θα αναχαίτιζαν τα σοβιετικά βομβαρδιστικά σε μεγάλη απόσταση, πριν φθάσουν πάνω από τις αμερικανικές πόλεις. Η ανάπτυξη αεριωθούμενων που θα κάλυπταν αυτόν τον ρόλο συναντούσε δυσκολίες – το XF-87 έμεινε στο στάδιο του πρωτοτύπου, ενώ το P/F-89 Scorpion μπήκε σε υπηρεσία μόλις τον Σεπτέμβριο του 1950. Υπό αυτές τις συνθήκες τα F-82 βρήκαν νέα χρησιμότητα.
Πετώντας προς την Κορέα
Ιαπωνία. Αποχαιρετώντας τον μπαμπά πριν απογειωθεί για πολεμική αποστολή
Τα F-82 πήραν το βάπτισμα του πυρός στον Πόλεμο της Κορέας, πετυχαίνοντας μάλιστα και την πρώτη κατάρριψη για τις αμερικανικές δυνάμεις. (27-7-1950). Ενώ όμως προοριζόταν για μαχητικό, έδρασε κυρίως σε αποστολές εγγύς υποστήριξης και βομβαρδισμού. Άλλωστε, στον πόλεμο της Κορέας έγινε για πρώτη φορά ευρεία χρήση αεριωθουμένων, με τα F-86 Sabre να καθίστανται θρυλικά για την επιτυχία τους απέναντι στα σοβιετικά MiG-15. Τα F-82 μέτρησαν 11 απώλειες στην μάχη και άλλες τόσες από ατυχήματα. Η οξεία έλλειψη ανταλλακτικών οδήγησε στον “καννιβαλισμό” αεροσκαφών και εν τέλει στην απόσυρση των F-82 από το μέτωπο to 1951-52.
Τα εναπομείναντα αεροσκάφη μετατέθηκαν στην Αλάσκα, με στόχο την αεράμυνά της έναντι σοβιετικών επιθέσεων. Και εκεί όμως η δράση τους υπήρξε βραχύβια: η USAF τα απέσυρε το καλοκαίρι-φθινόπωρο του 1953. Η αεροδιαστημική υπηρεσία NACA (πρόδρομος της NASA) παρέλαβε 4 F-82 για δοκιμές. Το τελευταίο τέθηκε εκτός υπηρεσίας το 1957.
